मेरो खाजा समयको मन

     शुरु त गर्ने तर कहाँबाट। यसो एकछिन सोचे के को बारेमा लेखुँ भनेर । अनि विचार आयो खाजा खानजाने ठाँउको । यसो सम्झिए खाजा ल्याइदिने फुच्चे भाइ “के छ सर ?” भन्दै आउथ्यो त्यसपछि त्यसको बारेमा जान्ने केही इच्छा लाग्यो र सोधेँ “तिम्रो घर कहाँ हो भाइ?” खोपासी हो भन्यो । खोपासी काभ्रे जिल्लामा पर्ने एउटा ठाउँ हो । “खोपासी कहाँ?” अझ जान्ने इच्छाका साथ मैले सोधेँ “खोपासीबाट तीन घण्टा जति हिड्नु पर्छ” भन्यो । होटेल साउजीको घर पनि खोपासी रहेछ, उसैले ल्याएको रहेछ । साउनीलाई सोधे यो स्कूल जादैन? अनि साउनीले जा भनेको मान्दैन भनी । अहिलेको आधुनिक युगमा विचरा ९/१० वर्षको वच्चा मोवाईल खेलाउन पाउँदा खुसी पर्छ । अस्ति मेरो Ipod चलाउन पाउँदा खुसी भयो । मैले केहि गफ अथवा कुरा गरे भने साउनी भन्छिन् कामको वेला नअल्मल्याउनुस्।

    वालवालिकालाई काममा लगाउनुलाई वालश्रम भनिन्छ । यस्तो वालकलाई कामलाई लगाउने नेपालमा धेरै छन्। किन यस्तो अवस्था छ । त्यो पसल त राम्रो चल्छ । त्यहा पनि आउलान् नि त वालश्रमका विरुद्ध हिडेका मानिसहरु चिया खान, खाजा खान तर किन मतलब गर्दैनन् त ? पढ्ने मन त रहेछ विचराको तर के गर्नु वावु कमाएको पैसा रक्सी खाएर सिध्याउने आमा अनि छोराले घर धान्नु पर्ने ।

     म एउटा मध्यम वर्गोय सरकारी जागिरे । जागिरको सिलसिलमा म धनकुटा पुगेको थिए र त्यहाँ पनि एउटा होटेलमा खाजा  खान पुगियो अनि देखेँ विचरा एउटा गाउँबाट ९/१० वर्षको फुच्चेलाई पढाइदिन्छु भनेर ल्याएर काममा जोताउदा रहेछन् । यो देख्दा निकै दु:ख लाग्यो । यस्तो हुनुको एउटा कारण गरिबी पनि हो । गरिबी निवारण गर्ने भनेर वर्षौ योजना बन्छन् । बजेट बिनियोजन गरिन्छ फेरि किन यस्तो हुन्छ ? बालबालिका त देशका कर्णधार हुन् । यिनीहरुको राम्रो हेर बिचार गर्नु पर्दछ । हाम्रो ठाउँबाट गर्न सक्ने केही काम गरौ न ? हुँदैन र ?