तिमी आउँछौ भन्ने मलाई पुरा विश्वास थियो ।

दुईजना स्कूल पढ्दाका साथी सुरेश र रमेशको एउटा कथा छ । उनीहरुले सँगै स्कूल, कलेजको पढाई सके र दुबैजना सेमामा भर्ती भए । युध्दको बेलामा दुबैजना एउटै क्याम्पमा काम गरिरहेका थिए । एक रात उनीहरु एम्बुसमा परे । गोलीका छर्राहरु छुट्न थाले । त्यही बेला कोही बोलेको सुनियो "सुरेश मलाई बचाउ ।" सुरेशले आफ्नो साथी रमेशको आवाज चिनिहाल्यो । उसले क्याप्टेनसँग रमेशलाई बचाउन जाने अनुमति माग्यो । तर क्याप्टेनले अनुमति दिएनन् । क्यापटेनले भने, " जवानहरु घटिसके। यस्तो अबस्थामा म तिमीलाई गुमाउन चाहान्न । त्यस माथि पनि रमेशको आवाज सुन्दा अब उ बाच्ला जस्तो लाग्दैन ।" क्याप्टेनको कुरा सुनेर सुरेश चुपचाप लाग्यो । रमेशले फेरि सहयोगको याचना गर्यो । पहिला नै क्याप्टेनले अस्वीकार गरिसकेकाले सुरेश चुपचाप बसिरह्यो । रमेश भने सहयोगका लागि कराइरह्यो । सुरेशले सहन सकेन र क्याप्टेनलाई भन्यो, "क्याप्टेन, रमेश मेरो सानैदेखीको साथी हो । मैले उसलाई सहयोग गर्नु पर्छ । " क्याप्टेनलाई ईच्छा नहुँदा नहुँदै पनि सुरेशलाई रमेशको उध्दार गर्न जान दियो । सुरेश घिस्रिँदै घिस्रिँदै रमेश भए ठाउँ सम्म पुग्यो र रमेशलाई बल्ल बल्ल आफ्नो टेन्ट सम्म ल्यायो । तर त्यतिन्जेल सम्म रमेशको निधन भैसकेको थियो । क्याप्टेन चिच्यायो-" मैले तिमीलाई भनेको होईन ऊ बाच्ने अबस्थामा छैन भनेर । उसलाई बचाउन जाँदा तिमी पनि मर्न सक्थ्यौँ । तिमीले ठूलो गल्ती गर्यौ ।" सुरेशले भन्यो-" क्याप्टेन मैले सहि काम गरेँ । जब म उसकहाँ पुगेँ उ जीवितै थियो उसको अन्तिम वाक्य थियो-'सुरेश तिमी आउछौ भन्ने मलाई पूरा विश्वास थियो ।"

हामीलाई प्राय : भनिन्छ आफ्ना सपनाहरु त्यागीदेउ । तर अरुका लागि आफ्ना सपना त्यागेर हामी बाँच्न सक्दैनौँ । जसले त्यस्तो गर्छ ती बेकम्मा मानिस हुन् । हामीले आफ्नो घर परिवार, साथी सँगतीहरुको लागि व्यक्तिगत त्याग गर्नु पर्छ । हामीमा निर्भर भएकाहु प्रति हामीले समर्पण गर्न सक्नुपर्छ ।

यो पढ्दा साँच्चै लाग्यो हो नै । यो कथा मैले जित तपाईको भन्ने किताब बाट पढेर यहाँ पोस्ट गरेको हुँ ।